Łuszczycę zalicza się do jednych z najczęściej występujących chorób skóry. Statystyki wykazują, że z łuszczycą ma do czynienia około osiemset tysięcy Polaków. Jest to choroba dość przykra, nie tylko ze względów dolegliwościowych. Okazuje się bowiem, że zdrowa część społeczeństwa w osobach borykających się z łuszczycą widzi „trędowatych”. Tymczasem nieprawdą jest to, że łuszczyca jest chorobą zakaźną. Zmieńmy więc swój sposób myślenia i sprawmy, by życie ludzi chorych było znacznie lepsze. Warto więc dowiedzieć się o kilku najważniejszych kwestiach, które związane są z łuszczycą. Im więcej będziemy o niej wiedzieć, tym łatwiej będzie nam „przekonać się” do osób chorych.
Czym jest łuszczyca?
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że łuszczyca nie jest nieestetycznym defektem kosmetycznym. To bardzo poważna choroba o charakterze przewlekłym. Najczęściej latem skóra ulega znacznej poprawie, natomiast na jesień wykwity powracają jak bumerang.
Łuszczyca jest chorobą wieloczynnikową. Oznacza to więc, że nie ma jednego konkretnego powodu, dla którego choroba ta powstaje. Na pojawianie się zmian łuszczycowych wpływa wiele czynników. Zalicza się do nich czynniki genetyczne, powiązane z nimi czynniki środowiskowe oraz czynniki immunologiczne. Ponadto istnieje szereg innych czynników, które mogą nasilać przebieg choroby albo prowadzić do jej nawrotów.
Okazuje się, że łuszczycę można odziedziczyć. Niestety nie istnieje wyłącznie jeden gen, który powoduje powstawanie zmian, lecz kilka, które mogą powodować chorobę. Przeprowadzone badania wykazały, że prawdopodobieństwo odziedziczenia łuszczycy wynosi od 30 do 50 procent.
Jak już wspomniałam, czynniki genetyczne wiążą się z czynnikami środowiskowymi. A to dlatego, że łuszczyca odziedziczona może pojawiać się na skutek różnych czynników o charakterze zewnętrznym oraz wewnętrznym. Warto również wspomnieć, że istnieją pewne nacje, u których łuszczycy w ogóle się nie stwierdza.
Na czym polega łuszczyca?
Warto wiedzieć, że „życie” skóry, która jest zdrowa odbywa się w cyklach miesięcznych. Komórki naskórka dostają się z warstwy podstawowej (tam powstają) na powierzchnię skóry. Tam ulegają złuszczeniu. Cały ten rym u chorych na łuszczycę trwa zaledwie cztery dni. A to oznacza, że skóra ulega złuszczeniu w nadmiarze. W związku z tym, że komórki dojrzewają bardzo szybko, na powierzchni skóry powstają grudki. Odpowiada za to stan zapalny skóry właściwej, który powstaje na skutek nieprawidłowego działania układu immunologicznego (kolejny czynnik, który wpływa na pojawienie się zmian łuszczycowych). Organizm zaczyna produkować przeciwciała, które skierowane są przeciwko własnym tkankom uznawanym jako obce.
Warto także wiedzieć, że pierwsze objawy najczęściej pojawiają się między dziesiątym a czterdziestym roku życia. Ten typ łuszczycy został określony jako łuszczyca młodzieńcza, która uwarunkowana jest dziedzicznie. Łuszczyca, która zaczyna ujawniać się później – między pięćdziesiątym a siedemdziesiątym rokiem życia nie jest uwarunkowana genetycznie.
Trzeba również wiedzieć, że okres remisji (to okres, gdy zmiany łuszczycowe zanikają) może trwać kilka miesięcy albo nawet kilka lat. Jednakże nikt nie daje chorym gwarancji, że choroba już nie powróci.
Co sprzyja łuszczycy?
Warty podkreślenia jest fakt, że w genach otrzymujemy jedynie skłonność do łuszczycy. A to oznacza, że nie jest powiedziane, iż choroba się na pewno pojawi. To, czy łuszczyca się pojawi, czy też nie, w dużej mierze zależy od czynników, które mogą przyczynić się do zapoczątkowania choroby.
Bardzo często choroba ujawnia się po infekcjach (anginie, grypie, odrze, ospie wietrznej, zapaleniu pęcherza, zapaleniu jajników). Ponadto na powstawanie łuszczycy wpływ mają stany zapalne oraz ich niewyleczone ogniska, na przykład próchnica zębów. Bywa i tak, że pierwsze objawy – zmiany łuszczycowe pojawiają się w miejscu zadrapań, skaleczeń, oparzeń.
Warto również wiedzieć, że choroba ta bardzo często dotyka osób narażonych na ciągłe sytuacje stresowe. Okazuje się bowiem, że długotrwałe wydzielanie kortyzolu może przyczynić się do obniżenia wrażliwości organizmu na ten hormon. To z kolei sprawia, że zwiększa się aktywność komórek produkujących substancje zapalne.
Dość często łuszczyca pojawia się na skutek przyjmowania niektórych leków, na przykład beta-blokerów zażywanych w leczeniu chorób serca i nadciśnieniu. Zmiany łuszczycowe mogą także pojawić się na skutek gwałtownego odstawienia kortykosteroidów.
Jak leczyć łuszczycę?
Jak już wspomniałam – całkowite wyleczenie łuszczycy nie jest możliwe. Żaden lekarz nie zagwarantuje, że choroba nigdy nie powróci. Jednakże warto zastosować odpowiednią kurację, by życie z łuszczycą było lepsze.
W pierwszej kolejności podaje się leki miejscowe. Zalicza się do nich przede wszystkim maści oraz kremy. Zazwyczaj zawierają one kwas salicylowy albo dziegcie. W niektórych specyfikach znajdziemy także cygnolinę, sterydy oraz pochodne witaminy D3.
Gdy leczenie miejscowe nie przynosi skutków, wówczas chorego poddaje się leczeniu ogólnego. Ponadto pomagają naświetlania (fototerapia i fotochemioterapia).
Nowością jest stosowanie preparatów biologicznych. Niestety leczenie tego typu jest kosztowne i nie jest refundowane przez NFZ.
