Dawno, dawno temu, za siedmioma górami i siedmioma rzekami żyła sobie królewna. Królewna mała piękny zamek z mnóstwem gotyckich okiennic, które wprost ubóstwiała, i w których potrafiła przesiadywać godzinami, przyglądając się hektarom lasów do niej należących. Niestety nie zawsze w królestwie było tak wspaniale, jak miało to miejsce wtedy. Kiedyś, kiedy królewna ledwo czołem sięgała do blatu stołu, zdarzyła się straszna rzecz. Król, ojciec królewny, zarządził, że w jego królestwie wszystkie okna mają zostać ozdobione przy pomocy wykwintnych materiałów różnego typu. Ten, kto nie wysłucha rozkazu władcy zostanie wygnany z królestwa za nieposłuszeństwo. Od tej pory źle zaczęło dziać się w okolicy. Biedaków nie było stać na materiały, jakich żądał król, musieli więc radzić sobie inaczej. Zorganizowała się grupa ludzi, która zaczęła napadać handlarzy tkanin w celu zdobycia żądanego przez króla materiału…
Ludzie byli coraz bardziej zdesperowani, ponieważ raz w tygodniu wysłannik okrutnego króla przybywał do każdego domu w królestwie i sprawdzał, czy poddani rzeczywiście wykonują rozkaz władcy. Jeśli znalazł on choć jedno okno, które nie zostało ozdobione tak, jak tego żądał król, wtedy robotnicy, którzy zawsze mu towarzyszyli zamurowywali wszystkie okna w całym domostwie nieszczęśnika. Była to okrutna kara za brak szacunku dla króla, który był miłośnikiem ozdób okiennych. Pozbawieni okna na świat ludzie popadali w niewyobrażalne przygnębienie, z którego nie dało się ich w żaden sposób wyciągnąć. Coraz więcej biednych mieszkańców królestwa popadało w ten stan, aż wkrótce w żadnym domu nie pamiętano, czym jest prawdziwy i szczery uśmiech…
Tymczasem niczego nieświadomy król z wielkim zadowoleniem przyglądał się nowym zasłonom, które dostał w podarunku od sąsiedniego władcy. Nie mógł nacieszyć się ich kolorom i niezwykłej fakturze, a wyglądając przez wielkie pałacowe okno zawsze delikatnie muskał je palcami. Pewnego dnia, kiedy jak zwykle zachwycał się niebywałym prezentem, zauważył swoją ukochaną córeczkę w ogrodzie. Kierowany nagłym bodźcem, wyszedł do królewny, aby pobyć z nią choć przez chwilę. Królewna, choć była wtedy jeszcze bardzo mała, nie mogła zrozumieć, dlaczego jej ojciec unieszczęśliwia całe królestwo. Jak to małe dziecko, postanowiła o to zapytać. Zaskoczony władca otrząsnął się jakby z długiego snu, a kiedy otworzył oczy, wcale nie spodobało mu się to, co ujrzał. Wszędzie gdzie nie spojrzał bowiem byli zrozpaczeni ludzie – jego poddani. Wtedy właśnie dotarło do niego jak wielki błąd uczynił i postanowił wszystko naprawić. W tym celu wydał nowy dekret, który mówił o tym, że każdy może przyozdabiać okna, jak mu się tylko podoba, a wszystkim, którym do tej pory odebrał radość życia, zamontuje w prezencie piękne gotyckie okna, które na powrót połączą ich ze szczęśliwym światem. W królestwie nastała wielka radość i król też się radował, że udało mu się odbudować zaufanie poddanych.
I tak to właśnie było, a teraz królewna siedzi w wielkim gotyckim oknie ozdobionym jedynie kwiatami i spogląda na należące do niej hektary lasu.
